آقای معاون وزیر؛ نفت را دقیقا به کجای آمریکای جنوبی می فرستید؟ - وبلاگ پر زرق و برق

به گزارش وبلاگ پر زرق و برق، روز یکشنبه معاون بین الملل وزیر نفت سخنانی مبنی بر کشف ظرفیت های صادراتی به کشور های آمریکای جنوبی کرد.

به گزارش شانا، اسدزاده درباره موضوع صادرات نفت و همکاری با کشور های آمریکای جنوبی گفت: صادرات نفت با تلاش هایی که دوستانمان در بخش های فروش داشته اند خوشبختانه تحرک جدی پیدا کرده است و بازار هایی که پیش تر به آن ها حتی فکر نمی شد در حال گشایش است و ثمره آن هم این است که وزارت نفت در هشت ماه سال 1400 بیش از میزان تعهدشده در بودجه ارز تحویل خزانه دولت داده است و ان شاءالله این فرایند با تدبیر وزیر نفت و گروه قدرتمند فروش وزارت نفت تقویت خواهد شد.

بررسی این ادعای معاون بین الملل از جهت بعد جغرافیایی این کشور ها و نیز نزدیکی آن ها به بعضی کشور های بزرگ نفتی جالب توجه بود.

نگاهی به شرایط این کشور ها شاید به روشن شدن این ادعا کمک کند. کشور های آمریکای جنوبی:

مکزیک: خود عضو اوپک و از قدیمی ترین تولیدکنندگان نفت دنیا است. از هر نظر حتی به کشور های خاورمیانه حق تقدم دارد و اولین قرارداد تنصیف نفت در این کشور منعقد شد و اولین شرکت نفتی که ملی شد شرکت ملی نفت مکزیک بود.

ونزوئلا: از بحران اخیر این کشور بگذریم بعید است این کشور با بزرگ ترین ذخیره نفت اثبات شده دنیا به نفت ایران نیاز داشته باشد.

برزیل: مطابق آخرین آماری که در دست داریم تولید نفت این کشور 20 درصد از نیاز داخلی آن بیشتر است و مازاد آن صادر می شود. برنامه دولت برزیل این است که طی یک دهه آینده به پنجمین صادرکننده نفت تبدیل شود.

شیلی: این کشور سرجمع 300 هزار بشکه نفت در روز مصرف می کند و به شکل سنتی این نفت را از کشور های فوق الذکر می خرد. مطابق آخرین آمار 98 درصد نفت شیلی را آرژانتین و برزیل تامین می کنند و اساسا منطقی نیست با این مصرف اندک به سمت کشوری در اقصی نقطه دنیا برود که هم هزینه حمل ونقل آن بسیار زیاد است و ممکن است نفتکش هایش در میان راه یکی از طولانی ترین راستا های دنیا طعمه نیرو های نظامی آمریکا شود.

آرژانتین: در دو دهه گذشته و با انجام اصلاحات در صنعت نفت آرژانتین از یک کشور واردکننده نفت به خودکفایی رسیده و نیز میزان اندکی از نفت خود را صادر هم می کند. واردات فرآورده های نفتی را البته انجام می دهد و مشتری عمده ایالات متحده است. اگر ایران در این 4 ماه توانسته باشد جای آمریکا را برای صادرات فرآورده های نفتی بگیرد الحق آفرین دارد!

بولیوی: این کشور هم نفت تولید می کند و هم وارد می کند. اما میزان آن 22 هزار بشکه در روز است که عمدتا از آمریکا وارد می شود. اگر ایران در این چهار ماه بر فرض نیمی از این میزان را از دست آمریکا خارج کرده باشد رقمی معادل 10 هزار! بشکه نفت به صادرات روزانه خود افزوده است.

اروگوئه: این کشور واردکننده نفت و فرآورده های نفتی است و این واردات را به شکل سنتی از کشور های نزدیک خود نظیر مکزیک و برزیل انجام می دهد. اساسا رقم های وارداتی این کشور ها اگر مجموعا هم به ایران واگذار شوند چندان اهمیتی ندارد. کشور های بزرگ را هم که بررسی کردیم.

می ماند کشور هایی نظیرگویان که خود آخرین معجزه نفتی دنیا است و ذخایر بزرگ نفت آن از سال گذشته وارد بازار های دنیای شد و از آن به قطر آمریکای جنوبی یاد می کنند.

دیگر کشور ها سورینام، کلمبیا، پاراگوئه، ترینیداد و توباگو، گینه فرانسوی، آروبا، کروچائو و کارائیب هلندی هستند که عملا در چرخه اقتصاد دنیا وجود ندارند.

سوال از معاون بین الملل وزارت نفت این است که همکاری هایی که مطرح کرده اند با چه کشور هایی است و در چه زمینه ای؟