تاریخِ پستخانه چابهار را کف خیابان ببینید! - وبلاگ پر زرق و برق

به گزارش وبلاگ پر زرق و برق، یک استوری اینستاگرامی از مرمت پست خانه بیش از 160 ساله چابهار ـ در حالی که سفال های قاجاری آن در کف خیابان به حال خود رها شده و بعضا شکسته اند ـ کافی است تا نخستین حدس ها را درباره وضعیت این بنای تاریخی به رُخ بکشد.

به گزارش وبلاگ پر زرق و برق، ساختمان پست خانه چابهار این روزها یکی از بناهای مهم در حاشیه سواحل دریای مکران و از قدیمی ترین بناهای سنگی در شهرستان چابهار است که کاربری اولیه اش در گذشته تلگراف خانه بوده و با گذشت زمان اداره پست در این بنا مستقر شده است، اما تصاویر منتشر شده از این ساختمان تاریخی، نشان می دهد که طرحی برای ساماندهی این بنای تاریخی برنامه ریزی شده که بیشتر شبیه به بازسازی است تا مرمت!

آن هم در حالی که علاوه بر انجام نخستین مرحله مرمت ساختمان در سال 1392 که ساماندهی در و پنجره های چوبی، استحکام بخشی نقاط آسیب دیده بعضی فضاها و رنگ آمیزی در و پنجره ها را در دستور کار داشته است، دی ماه سال 1396 نیز عدنان حسینی - رئیس گروه حفاظت و مرمت بناهای تاریخی سیستان و بلوچستان - مهمترین اقدام مرمتی آن موقع را مرمت این ساختمانِ تاریخی با اعتباری بالغ بر دو میلیارد ریال اعلام نموده است.

او در آن موقع گفته بود که در حال حاضر ساختمان پست قدیم چابهار در حال مرمت است و تاکنون مرمت آن 75 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. مهمترین برنامه برای مرمت این بنا درسال جاری مرمت و ساماندهی فضاهای داخلی و بیرونی مطابق طرح است. اجرای تاسیسات برقی، ترمیم و تعویض درب و پنجره های چوبی مطابق فرم اولیه و آجرفرش پشت بام از دیگر برنامه های مرمت این اثر تاریخی است.

اما با توجه به تصاویری که امروز (آدینه 22 شهریور) از این پستخانه ثبت شده اند، به نظر می رسد مرمت این بنای تاریخی بعد از آن هزینه نمودها، وارد فاز جدیدی شده و قرار است بازسازی گردد، پوشش های سفالی این بنا امروز در کنار این ساختمان 160 ساله و در اطراف پراکنده شده اند و در فضای داخلی ساختمان مصالح ساختمانی جدیدی روهم دپو شده اند.

ساختمان پستخانه چابهار، را از قدیمی ترین بناهای سنگی می دانند که انگلیسی ها در زمان نفوذ پرتغالی ها به منظور رونق دریانوردی، تجارت و ایجاد ارتباط بین هند، گوادر، چابهار، جاسک و بندرعباس ساخته اند، کاربری ابتدایی این ساختمان برای امور تلگرافی و دریانوردی بود و به عنوان تلگراف خانه شناخته می شد.

باتوجه به کتیبه سنگی باقی مانده در قسمت جلوی ساختمان، زمان ساخت آن به سال 1869 میلادی یعنی 1248 شمسی است، تا چند سال پیش نیز اداره پست شهرستان چابهار در این ساختمان که بنای اصلی اش نبش خیابان و چهار ساختمانِ دیگر آن اطراف ساختمان اصلی است، مستقر بود که آن در 18 شهریور سال 1377 در فهرست آثار ملی کشور ثبت شد.

این بنا در دو طبقه اجرا شده و پوشش سایبان های آن سفالی است. طبقه همکف آن دو اتاق اصلی قدیمی و دو اتاق الحاقی (با سرویس های بهداشتی) دارد و پوشش سقف ها مسطح با تیرهای چوبی است، کف اتاق ها و راه پله و پاگرد در طبقه اول با الوارهای چوبی پوشش داده شده وهر کدام از اتاق ها در همکف دو در ورودی با قوس های هلالی دارند. در قسمت بالای درها دو دریچه وجود دارد که به پشت بام رواق ها باز می شوند. این بنا ویژگی مختص مناطق گرمسیری یعنی همان وجود رواق های هلالی دورتا دور را در خود دارد، استفاده از سنگ های رسوبی ماسه ای ساحلی در اندازه های مختلف از ویژگی های دیگر این بناست.